Only

Eén jaar na Zeit maakt Vanrunxt een solo voor Lise Vachon die Only heet. Uitgangspunt is de gelijknamige compositie voor stem van Morton Feldman. Twee minuten lang zingt Joan La Barbara een gedicht van Rainer Maria Rilke uit de cyclus Sonette an Orpheus. Op de website van Kunst/Werk lezen we dat Only een “evenwichtsoefening”, wordt, “een balans tussen en enerzijds dat wat inwaarts gekeerd is en diep verborgen zit en anderzijds de omkering van die krachten in een buitenwaartse beweging”. En ook: “Het ongrijpbare en het ondoorgrondelijke staan centraal.”

In Only grijpt Marc Vanrunxt naar vertrouwde motieven terug. Naast de muziek van Morton Feldman is er die verfijnde keuze van rockmuziek die we van hem kennen, en waarin ook het decadente aan zet is: een a-capellaversie van Atmosphere van Joy Division, gezongen door Rowetta en aangestuurd door Peter Hook. In de figuur van Lise Vachon en de sfeer van de voorstelling resoneert het symbolisme als inspiratiebron. De dans zit hem weer vooral in armen en torso, en de hakken van de schoenen van Vachon verhinderen, meer nog dan in Zeit, dat die dans vanzelf gaat. En als de schoenen uitgaan, is er nog die confetti op de vloer, waarin Vachons voeten de dans als een efemere tekening achterlaten. Het bewegingvocabularium van Only verraadt minder frictie in het lichaam dan in de meeste vroegere stukken van Vanrunxt, waarin hij die frictie harder aanzette. Het fysieke van de dans is evidenter geworden (en ze is gelouterd). De dans mag dan wel een ingehouden dans zijn, de schoonheid van deze voorstelling is zonder gêne of rem. Muziek, dans en licht zijn samen in balans: Only ontroert.

—Lars Kwakkenbos