Marc Vanrunxt over het werkproces van ‘Freie Form’

 

Marc Vanrunxt over het werkproces van Freie Form

19 december 2023 (dag 12 in STUK)

Zoals steeds tijdens een repetitieproces, kwamen er ook nu ongevraagd geesten rondwaren in de dansstudio. Pina en Martha zijn er eigenlijk altijd bij, alsook Mary en Rudolf. Ze zijn zeker welkom. Maar nu kwamen er zelfs ‘levende’ entiteiten op bezoek. Omdat ik met de dansers graag praat over hun werkervaring en hun dansverleden, hebben Samantha en ik het vaak gehad over Thomas Hauert en Anne Teresa De Keersmaeker, twee choreografen met wie zij het grootste deel van haar dansleven heeft samengewerkt. We praten dan vooral over de verschillen in aanpak en werkmethode. Voor we de repetities dan hervatten, zet ik even het venster open, zodat alle geesten weer naar buiten kunnen.

Tijdens het werken aan Freie Form kwamen de talrijke dansers voor wie en met wie ik al ooit een solo maakte, ook langs. Op deze manier zitten er nu vele echo’s in de creatie van mijn vroegere werk; iets wat ik heel fijn vond om toe te laten, om te laten gebeuren. Kitty Kortes Lynch, Marie De Corte, Etienne Guilloteau, Jan Martens, Rob Fordeyn, Eva Kamala Rodenburg, Truus Bronkhorst, Lise Vachon en Bahar Temiz hebben allemaal sporen nagelaten in mij en in mijn werk.

Hoewel Samantha en ik met een wit blad begonnen op dag 1 en Freie Form helemaal nieuw is en speciaal met en voor Samantha gemaakt, zijn we toch in het schimmenrijk van onze verbeelding beland, ook door de compositie van Els Mondelaers: Yoko Ono en Morton Feldman zijn ondertussen ook oude bekenden die we terug verwelkomd hebben.

 

Ter afsluiting een quote uit 1982:

“To be modern is to find ourselves in an environment that promises us adventure, power, joy, growth, transformation of ourselves and the world — and, at the same time, that threatens to destroy everything we have, everything we know, everything we are. Modern environments and experiences cut across all boundaries of geography and ethnicity, of class and nationality, of religion and ideology: in this sense, modernity can be said to unite all mankind. But it is a paradoxical unity, a unity of disunity: it pours us all into a maelstrom of perpetual disintegration and renewal, of struggle and contradiction, of ambiguity and anguish. To be modern is to be part of a universe in which, as Marx said, “all that is solid melts into air.”

― Marshall Berman, All That Is Solid Melts Into Air: The Experience of Modernity