Uitgangspunt van dit project is de compositie Three Voices van Morton Feldman, met drie stemmen waarvan één live gezongen is, en de andere twee op band zijn ingezongen.

Feldman stipuleerde – zijn aanwijzingen voor de uitvoering van dit stuk zijn voor zijn doen opvallend precies – dat een zangeres voor twee grote luidsprekers moet staan, als zouden deze twee graftombes zijn. Hij schreef Three Voices in 1982 voor de zangeres Joan La Barbara, als hommage aan en ter nagedachtenis van de schilder Philip Guston en de dichter Frank O’Hara. Feldman stuurde de partituur per post naar La Barbara op. In een bijgevoegde brief vergeleek hij de drievoudige partituur met een kleed dat haar perfect zou passen.

Iets meer dan dertig jaar later laat zangeres Els Mondelaers haar stem in drievoud klinken: zoals Joan La Barbara zal ook zij zowel de live partituur zingen, als de twee klankbanden inzingen.Three Voices heeft een strak, repetitief en daardoor dwingend karakter. Het is een emotioneel geladen compositie; technisch gezien een tour de force. Els Mondelaers zal de twee tapes beetje bij beetje instuderen en inzingen; eenmaal op scène zal ze meer dan vijftig minuten lang zingen, en terwijl ze die derde partituur zingt, zal ze zich verhouden tot de eerdere opnames van haar eigen stem die op dat moment uit boxen weerklinken. Voor de opname op de tapes wordt er samengewerkt met ChampdAction. Danseres Marie De Corte gaat in dialoog met deze driestemmige installatie en biedt als dansend lichaam krachtig weerwerk aan de monumentaliteit van Three Voices. De voorstelling kan als een derde luik worden beschouwd van een trilogie voor en door Marie De Corte, die bestaat uit Mijn solo voor Marie (Vernietigd) (1997), Lamentatio (2009) en Real, So Real (2015).

Een door het oeuvre van Michelangelo Pistoletto geïnspireerde denkpiste om met spiegels te werken, wordt samen met beeldend kunstenaar Koenraad Dedobbeleer verkend. Het stuk zal door reflecties en luidsprekers tegelijkertijd zowel monumentaliteit als kwetsbaarheid uitstralen.

Deze dualiteit zit ook in Three Voices van Feldman, een stuk dat gaat over verlies en afscheid.

In the spring of 1982, Feldman writes Three Voices for the singer Joan La Barbara, in which two voices are played on tape and the third is sung by the singer on stage.  Here Feldman uses parts of the poem ‘Wind’ by Frank O’Hara, dedicated to him.  Feldman explains: One of my closest friends, the painter Philip Guston, had just died; Frank O’Hara had died several years before.  I saw the piece with Joan in front and these two loudspeakers behind her.  There is something kind of tombstoney about the look of loudspeakers.  I thought of the piece as an exchange of the live voice with the dead ones – a mixture of the living and the dead.  (uit: Morton Feldman Says – Hyphen Press, 2006).

Met Real, So Real gaat Vanrunxt op zoek naar het spanningsveld tussen het reële – real – en het irreële – unreal -, naar de interactie tussen stem (de zangeres) en lichaam (de danser). Marc Vanrunxt kiest opnieuw voor de muziek van Morton Feldman, en gaat daarmee verder in de dialoog met diens oeuvre. Feldmans muziek is namelijk al een genereuze inspiratiebron sinds 1998.  Sinds 2003 werkt Vanrunxt samen met het hedendaags muziekensemble ChampdAction.  Samen voerden ze Feldmans stukken op zoals Last Pieces (2003), Crippled Symmetry en Patterns in a Chromatic Field (Raum, 2006) en Triadic Memories (For Edward Krasinski, 2010).

Credits

choreografie: Marc Vanrunxt

dans: Marie De Corte

sopraan: Els Mondelaers

muziek: Three Voices van Morton Feldman

scenografie: Koenraad Dedobbeleer styling

kostuums: Marc Vanrunxt

opname en montage: Simon Van der Beken & Thomas Moore

advies: Marie-Anne Schotte

licht & techniek: Stef Alleweireldt

geluid: Simon Van der Beken

productie: Kunst/Werk

coproductie: ChampdAction, Concertgebouw Brugge, TAKT Dommelhof