Dune Street Project

De tweede editie van Dune Street Project vond plaats in het Sint Janshospitaal in Brugge, in het kader van SLOW een festival van het Concertgebouw. Katleen Vinck ontwerpt nieuw monumentaal werk, waarbij ze andermaal vertrekt van de eigenheid van de omgeving.

In 2013 ging de eerste voorstelling van Dune Street Project door in het atelier van Katleen Vinck in de Duinstraat in Antwerpen-Noord en niet in de klassieke theateromgeving. Dune Street Project is een locatieproject en liep in 2013 parallel aan Vincks solotentoonstelling in Base-Alpha Gallery in Borgerhout.

Marc Vanrunxt is steeds gefascineerd geweest door de wereld van de beeldende kunsten die door totaal andere wetmatigheden haaks staat op de dansdiscipline. Zoals in het verleden met Anne-Mie Van Kerckhoven en Koenraad Dedobbeleer wil Vanrunxt ook nu nieuw terrein verkennen in dit locatieproject met weer nieuwe motieven, vraagtekens en x-factoren. Het werk van Katleen Vinck situeert zich op de doorsnede van het beeldende en het theatrale. Vinck verweeft architecturale, landschappelijke en theatrale elementen tot een gestileerd oeuvre waarbinnen de wisselwerking tussen het natuurlijke en het artificiële centraal staat. Ze construeert haar oeuvre als een theaterdecor: ze stapelt betekenislagen als coulissen achter elkaar. Zowel Vinck als Vanrunxt zien het overschrijden van de eigen discipline als een intrinsiek gegeven van hun werk.

Voor Dune Street Project is de locatie met haar dwingende architectuur onontkoombaar. Beelden van de laatste mens op aarde dwingen zich op: eenzaamheid, verbrokkeling, oneindigheid… Thema’s die wel vaker terugkeren in het werk van Vanrunxt en Vinck. De beeldsculpturen van Vinck en de lichaamssculpturen van Vanrunxt verhouden zich tot elkaar, zoeken elkaar op en verwijderen zich ook weer van elkaar. Er wordt een landschap gecreëerd dat zich presenteert als een residu van vervlogen tijden, als een nostalgisch bolwerk van vergetelheid. Voor het bewegingspatroon verwijst Vanrunxt naar de schilderijen van Gerhard Richter, waarbij de ene laag verf over de andere wordt geschilderd maar waarbij een deel van het uitgeveegde patroon toch zichtbaar blijft. Op die manier wil Vanrunxt met zijn bewegingsfrasen ook laag over laag schrijven, maar tegelijkertijd een bepaalde structuur uit de vorige laag meenemen waarbij telkens restanten blijven kleven.