recensie De Standaard
Opnieuw en opnieuw en . . .
Discografie
Marc Vanrunxt & Arco Renz
Kitsch of sérieux? In Discografie liggen zilverblinkende snippers op de scène. De danser Rob Fordeyn danst erin onder roze spots. Een balletsolo, opnieuw en opnieuw. Tot je de variatie merkt: het kunstje hapert, de zwarte zwaan zakt door de knieën, dwars tegen de klassieke lichtvoetigheid in. Dan verandert de setting met een vingerknip: kaal licht, stadsgeruis. De gepolijste balletsolo wordt vervangen door ruwe bewegingstaal. Even later komen daar zelfs drag queen-elementen bij: een jurk tot op de grond, lange handschoenen, vrouwelijke elegantie in een mannenlichaam.
Discografie is een intelligente compositie van frasen en refreinloze songs, door de choreografen Marc Vanrunxt en Arco Renz op het lijf van de danser Rob Fordeyn geschreven. Een uur lang houdt Fordeyn in z’n eentje de blikken gevangen. Hij richt zich rechtstreeks tot het publiek, spreidt de armen, werpt het kostuum af, overschouwt het podium als een slagveld in zilverkleurige scherven en toont zich bovendien als onvermurwbaar. Fordeyn is dan ook een ontdekking. Hij toont zich niet alleen als een veelzijdig danser maar evengoed als een krachtig performer. In Discografielaten Marc Vanrunxt en Arco Renz hem helemaal tot zijn recht komen.
Van de voorstellingen die we de afgelopen vier jaar van Marc Vanrunxt zagen, is dit ongetwijfeld een van de meest genereuze: Discografiecommuniceert, toont zich als een leesbare poging om telkens opnieuw te beginnen aan de zoektocht naar wat de meest oprechte versie van een solo zou kunnen zijn.
Kitsch of sérieux: de voorstelling is het allebei. Discografie is een choreografie die nog lang nazindert.