recensie Angle
MUZIEK ZONDER WOORDEN
SALVA SANCHIS: ANGLE 13 & 14/1, 20.30, €12/16, KAAISTUDIO’S, Onze-Lieve-Vrouw van Vaakstraat 81 rue Notre-Dame du Sommeil, Brussel/Bruxelles, 02-201.59.59, tickets@kaaitheater.be, www.kaaitheater.be
NL De eerste dag van Salva Sanchis in Brussel was ook zowat de eerste dag van de P.A.R.T.S.-dansschool nu zeventien jaar geleden. Sindsdien heeft de Brusselse Spanjaard een heel parcours afgelegd. Hij behoorde tot Anne Teresa De Keersmaekers gezelschap Rosas, en is zelf ook al meer dan vijftien jaar met solovoorstellingen bezig. Angle, dat deze week in première gaat met live pianomuziek van Yutaka Oya (Ligeti, Cage, Luciano Berio, Jo Kondo en Keiko Harada), is voor het eerst sinds Gap uit 1999 weer een solo.
Sanchis: “Een solo is een checkpunt voor jezelf. In bepaalde zin sla ik een brug tussen Angle en Gap, maar dan vooral om een evolutie te duiden die zich vooral de laatste twee jaar heeft doorgezet. Toen ik naar P.A.R.T.S. kwam had ik net drie jaar theaterschool gedaan en zag ik dans vooral als een extraatje om mijn horizon te verbreden. Maar dat veranderde erg snel. Dans werd plots heel natuurlijk voor me. Ik moest hard werken, maar het leek tegelijk alsof ik deze taal altijd al had gekend. Het is vreemd dat je pas op je 21e ontdekt wat bij jou past, maar in mijn geval was dat zo met dans. Omdat ik geen achtergrond had en alles wilde inhalen, raakte ik vooral geïnteresseerd in een ‘pure’, ‘radicale’ benadering. Gap ging nog uit van het idee dat je met dans een verhaal kon vertellen. Maar geleidelijk ben ik geëvolueerd naar wat je met een problematische term ‘abstracte’ dans kunt noemen. Dans die niet iets anders uitdrukt, maar die is wat ze is. Muziek zonder woorden.” Maken de toeschouwers van dansvoorstellingen idealiter ook die evolutie door?
SALVA SANCHIS: Voor sommige mensen is het vanzelf-
sprekend om dans te appreciëren om de dans, zonder er op een bepaald moment betekenis aan te willen koppelen. Angle gaat precies over deze kwestie. Over de manier waarop informatie rond of over de dans de perceptie ervan kan beïnvloeden. Ik voorzie de choreografie van stukjes informatie, vooral tekstfragmenten, die ik het publiek beschikbaar stel. Maar het zijn geen verhalende teksten die een narratief geheel vormen bij de bewegingen. Het zijn teksten die gaan over dans, kunst in het algemeen, of over perceptie. In die zin kunnen ze beïnvloeden hoe je naar de voorstelling kijkt, zonder dat ze je blik vernauwen. Want uiteindelijk hecht ik ook veel belang aan vrijheid. Je kunt de teksten negeren omdat ze inhoudelijk niet over het stuk gaan.
Doet u dit omdat u het publiek niet bereikte op de manier zoals u dat wilde?
SANCHIS: De perceptie van het publiek houdt me zeker bezig. Het zomaar confronteren met je voorstelling zonder enige voorbereiding kan werken, maar niet voor iedereen. Ik wilde dus uitvissen wat ik kon doen om te helpen zoeken naar ingangen. Zonder te veel te zeggen en zeker zonder er een zware theoretische trip van te maken.
Is naar dans kijken uiteindelijk geen gekke bezigheid? Ersatz voor het dansen zelf?
SANCHIS: Ik hoop dat mijn dans zo aanstekelijk is dat hij toch de suggestie van een fysieke connectie tot stand brengt. Maar ook als je gewoon naar dans kijkt, kan er spra- ke zijn van fascinatie en ontroering die je niet zomaar kunt uitleggen. Dat is de kostbare ervaring waar ik als toeschou- wer én als uitvoerder naar op zoek ben. MICHAËL BELLON