recensie Angle

Angle

kort geding

donderdag 09 februari 2012, 03u00

Auteur: 
Sarah Vankersschaever

Angle

(Salva Sanchis & Kunst/Werk)

Gezien op 13/1 in Kaaistudio’s, Brussel. Nog op 10/2 in Monty, Antwerpen, op 21/3 in Stuk, Leuven en op 17/10 in Concertgebouw, Brugge.

Voorspelbaarheid doen we doorgaans af als een slechte eigenschap. Als een gebrek aan creativiteit, een abonnement op sleur en middelmatigheid. En toch kan een serieuze tip van de sluier aan het begin van een voorstelling een meerwaarde zijn. Omdat we, doordat we de structuur kennen van wat komt, de aandacht kunnen richten op de essentie: interpretatie.

Angle, de nieuwe solo van de Spaans-Brusselse danser en choreograaf Salva Sanchis, speelt handig met die frictie tussen wat we zien en hoe we iets zien. Op de scène vooraan staan twee krijtborden met de structuur van de voorstelling opgetekend: in de linkerkolom de componist die we horen, in de rechterkolom een witregel voor de dans die we zien en de bedenker wiens visie we voorgeschoteld krijgen.

De voorstelling laat dans, live pianomuziek, gesproken en geprojecteerde tekst een groot uur lang tegen elkaar aan schuren: Sanchis danst, laat Merce Cunningham zeggen ‘dance is a visual action on life’, danst opnieuw, projecteert de woorden ‘In the theatre the audience wants to be surprised, but by things they expect’

(Tristan Bernard) en danst verder.

En zo gaat het door. De woorden beïnvloeden de blik van de toeschouwer, de blik kleurt de bewegingen, de bewegingen interpreteren de muziek. Angle is een uitnodiging om na te denken over (het kijken naar) dans.

En toch hapert de oefening halverwege de voorstelling, en wel door de dans zelf. De bewegingstaal van Sanchis is een vormelijke, emotieloze oefening in herhaling en variatie. Dat kan interessant zijn, ware het niet dat zijn taal te beperkt blijft om een uur lang te boeien. Er zitten nochtans sterke momenten in Angle, zoals wanneer Sanchis de ruimte tastbaar maakt door met een vinger langs de leegte te strijken, of de tijd, door een stoel tergend langzaam te kantelen. Maar toch en vooral: de toeschouwer pingpongt van visie naar interpretatie en terug, en blijft verward achter. Is bij dans behalve de techniek de interpretatie de kapstok waaraan je je vasthoudt, dan wordt die in Angle relatief want inwisselbaar. Een boeiend proces, maar Sanchis slaagt er jammer genoeg niet in om met wat overblijft – zijn bewegingstaal – de twijfelende toeschouwer te overtuigen.