brief She Was a Visitor

dag Truus,
dag Marc,

She was a Visitor has arrived.
Van een goed co-ouderschap gesproken: werken met jullie was vooruitkijken, achteromkijken, herbezoeken, te ver gaan, samen werken, geïnspireerd worden en bovenal leren.

Want toen ik voor het eerst met jullie werk kennismaakte stond dat werk en jullie naam al in de dansgeschiedenis der lage landen gebeiteld.

Mijn eerste kennismaking met jou, Truus, was in de openingsscène van DESERTO ROSSO (2003): huiselijk geweld verbouwd tot een pracht van een minimal dance van een brut(al)e schoonheid. Dat je dan als kijker tot het surrealistische besef komt: ik heb nog nooit een vrouw zo mooi in elkaar geslagen zien worden.

Ontregelend. En zo broodnodig in dat Nederlandse veld.

Pas later – hoe kan het ook anders, ik was een uk toen jij schuddebillend de Nederlandse podia onveilig maakte – heb ik je solowerk uit de jaren ’80 gezien. Toen we besloten BIS voor je te maken heb ik de zomer voorafgaand aan de creatie al je werk op dvd bekeken. Wat een schat aan informatie.

Ik heb lang moeten zoeken, maar ik denk dat ‘geraffineerd’ het adjectief is dat het dichtst in de buurt komt om je kwaliteiten als performer te beschrijven.

Truus, het lijkt me onmogelijk om een werk te maken waar jij in staat dat niet over jou gaat. In BIS ging je je demonen te lijf. Even verbeten vecht je je doorheen She was a Visitor. Het is prachtig om te zien hoe je alle onzekerheden, moeilijkheden en nieuwigheden naar je hand te zet. Het is prachtig om te zien hoe je heerst en hoe je er helemaal/volledig in opgaat.

Het eerste wat ik zag van jou, Marc, was een studio-presentatie van Deutsche Angst waarin Etienne Guilloteau danst in een prachtige ons welbekende jurk (de cirkel is rond). Het was ijl en ongrijpbaar, en tegelijkertijd aards. Toen vond ik het hermetisch, dat weet ik nog, maar wat ben ik daar op teruggekomen. Want je werk is niet hermetisch.

Jij bent niet hermetisch.
Je bent vrijgevig.

Het tempo waarmee je al die kwaliteitsvolle stukken maakt en waardoor je onze wereld infiltreert met dat wat jij schoonheid noemt. En hoe je daarmee mijn ogen opent, en die van alle anderen.

Een visie die met elke nieuwe stap die je zet, groter wordt, allesomvattender:

10 jaar van bezoekjes aan monty, kaaistudio’s, minard, het japans paviljoen, het atelier van Katleen, het academietheater in Lier:

Lamentatio met Marie, Black Mark, het david bowie stuk, het verbluffende Extraction, je solo voor Lise Vachon, hoogtepunt der hoogtepunten Zeit, For Edward Krasinski, en nu heel recent jezelf op de toneelvloer in Dune Street Project en Ghost Dances. Wat een genoegen om binnenkort Trigon en Discografie te zien.

Marc, er heeft zich ondertussen een ‘Marcweb’ in mijn hoofd gevormd en wat me het meest frappeert/intrigeert/fascineert/triggert is de gelijkwaardigheid tussen beeld en beweging in jouw (manier van) werk(en). Een aanzet voor mij om anders te kijken/te denken.

Uiteraard/Daarnaast is er ook je scherpe oog en generositeit als coach/mentor waar ik zowel bij BIS als SWEAT BABY SWEAT gretig van gebruik mocht maken.

Erg graag tot een volgende keer,

kus Jan